memory loss

Η απώλεια μνήμης είναι η ασυνήθιστη λήθη. Η ανικανότητα ανάκλησης αναμνήσεων του πρόσφατου ή απώτερου παρελθόντος ή και των δύο.  Η απώλεια μνήμης μπορεί να είναι παροδική ή σύντομη ή μόνιμη και, ανάλογα με την αιτία, μπορεί να επιδεινωθεί με την πάροδο του χρόνου. Επίσης η απώλεια μνήμης μπορεί να είναι βραχυπρόθεσμη (αδυναμία ανάκλησης προσφάτων γνώσεων ή πληροφοριών) και μακροπρόθεσμη (αδυναμία ανάκλησης γνώσεων και πληροφοριών του απώτερου παρελθόντος).

Η απώλεια μνήμης μπορεί να είναι οξεία και να συμβεί ξαφνικά. Μπορεί επίσης να είναι προοδευτική, που σημαίνει ότι συμβαίνει επαναλαμβανόμενα και επιδεινώνεται σταδιακά με την πάροδο του χρόνου.

Οξεία απώλεια μνήμης : Κοινώς γνωστή ως αμνησία , αυτό συμβαίνει συνήθως λόγω μιας ξαφνικής ασθένειας, τραυματισμού ή άλλων γεγονότων που διαταράσσουν τις διαδικασίες μνήμης σας.

Προοδευτική απώλεια μνήμης : Πρόκειται για απώλεια μνήμης που συμβαίνει σταδιακά. Μερικές φορές είναι ένα σύμπτωμα μιας εκφυλιστικής εγκεφαλικής νόσου. 

Επεισοδιακή μνήμη (episodic memory) είναι  η ικανότητα ανάκλησης προσωπικών επεισοδίων. Είναι ο υποτύπος της μνήμης που γίνεται πιο συχνά αντιληπτός ως δυσλειτουργική από τους ασθενείς και τους πληροφοριοδότες. Οι δομές του έσω κροταφικού λοβού, ιδιαίτερα ο σχηματισμός του ιππόκαμπου και οι σχετικές φλοιώδεις και υποφλοιώδεις δομές, συνδέονται συχνότερα με επεισοδιακή απώλεια μνήμης. Η επεισοδιακή δυσλειτουργία της μνήμης μπορεί να εμφανιστεί, ως οξεία, όπως στην εγκεφαλική διάσειση και ως παροδική, όπως στην παροδική σφαιρική αμνησία Η απώλεια μνήμης χαρακτηρίζεται ως  υποξία, όπως αυτή που παρατηρείται στην έλλειψη θειαμίνης. ή χρόνια, όπως η παρατηρούμενη στη νόσο του Αλτσχάιμερ. 

Ως  σημασιολογική μνήμη (semantic memory) αναφέρεται αυτή που στην αποκτηθείσα γνώση για τον κόσμο. Οι δομές του πρόσθιου και του κάτω κροταφικού λοβού συνδέονται συχνότερα με απώλεια της σημασιολογικής μνήμης. Η σημασιολογική παραλλαγή της πρωτογενούς προοδευτικής αφασίας [semantic variant of primary progressive aphasia (svPPA)] είναι η παραδειγματική διαταραχή που έχει ως αποτέλεσμα την κυρίαρχη δυσλειτουργία της σημασιολογικής μνήμης.

Η μνήμη εργασίας (working memory) είναι μια από τις εκτελεστικές λειτουργίες του εγκεφάλου. Είναι μια δεξιότητα που μας επιτρέπει να εργαζόμαστε με πληροφορίες χωρίς να χάνουμε το ίχνος του τι κάνουμε.  Η μνήμη εργασίας είναι αυτή που σχετίζεται με τη λειτουργία του μετωπιαίου λοβού. Με τη μνήμη εργασίας επιτυγχάνεται  η ενεργή διατήρηση πληροφοριών στον εγκέφαλο, τις οποίες μπορεί ενδεχομένως να χειριστεί το άτομο  για την ολοκλήρωση εργασιών που κατευθύνονται προς έναν στόχο. 

Η διαδικαστική μνήμη (procedural memory), η ικανότητα εκμάθησης δεξιοτήτων που γίνονται αυτόματα, περιλαμβάνει τα βασικά γάγγλια, την παρεγκεφαλίδα και τον συμπληρωματικό κινητικό φλοιό. 

Η νόσος του Πάρκινσον και οι σχετικές διαταραχές έχουν ως αποτέλεσμα διαδικαστικά ελλείμματα μνήμης. Οι περισσότερες ανησυχίες για τη μνήμη απαιτούν γνωστική ή νευροψυχολογική αξιολόγηση και νευροαπεικόνιση δίπλα στο κρεβάτι για την αξιολόγηση συγκεκριμένων νευροπαθολογιών και την καθοδήγηση της θεραπείας[1]. 

Η απώλεια μνήμης είναι ένα από τα πρώτα συμπτώματα που αναφέρονται  από ασθενείς που πάσχουν από τη νόσο του Alzheimer (AD) και από τους φροντιστές τους. 

Η εργασιακή μνήμη και η μακροπρόθεσμη δηλωτική μνήμη επηρεάζονται νωρίς κατά την πορεία της νόσου. 

Το μεμονωμένο πρότυπο των εξασθενημένων λειτουργιών μνήμης συσχετίζεται με παραμέτρους της δομικής ή λειτουργικής ακεραιότητας του εγκεφάλου. Η παθολογία της AD παρεμβαίνει στο σχηματισμό αναμνήσεων από το μοριακό επίπεδο έως το πλαίσιο των νευρωνικών δικτύων. Η διερεύνηση της απώλειας μνήμης AD βοηθά στον εντοπισμό των εμπλεκόμενων νευρικών δομών, όπως το δίκτυο προεπιλεγμένου τρόπου λειτουργίας, η επίδραση επιγενετικών και γενετικών παραγόντων, όπως η κατάσταση ApoE4 και οι εξελικτικές πτυχές της ανθρώπινης γνώσης. Κλινικά, η ανάλυση της μνήμης βοηθά τον ορισμό των υποτύπων AD, τη βαθμολόγηση της νόσου και τις προγνωστικές προβλέψεις. Παρά τα νέα κριτήρια AD που επιτρέπουν την πρώιμη διάγνωση της νόσου με τη συμπερίληψη βιοδεικτών που προέρχονται από την ανάλυση του εγκεφαλονωτιαίου υγρού ή του όγκου του ιππόκαμπου, ο νευροψυχολογικός έλεγχος παραμένει στον πυρήνα της διάγνωσης της AD[2].